Brutalizm lat 50. i 70. XX wieku jest niezwykle popularny. Fotografowie specjalizujący się w fotografii architektonicznej przechwytują moc surowego betonu w budynkach Alison i Petera Smithsona, Erno Goldfingera, Luisa Kahna i Kenzo Tange. W Moskwie przyglądają się z bliska statkowi domowemu na Bolshaya Tula, stuletni Dom na Begovaya i centrum olimpijskie-80 na bulwarze Zubovsky. Instagramy miłośników architektury są pełne mało znanych arcydzieł: betonowych katedr, wież ciśnień, obserwatoriów i parkingów, które znajdują się wszędzie od Serbii po Chiny, w których przełamuje się postmodernistyczny smak. We współczesnych wspomnieniach brutalizmu nacisk kładzie się na przerażające i zabawne formy, na połączenie modernizmu z historycyzmem, fantazją i kiczem.

F. Dujardin. Fotomontaż z serii Fiction, 2015. Galeria Van der Miedena. Torre Velasca. Mediolan, 1958. Projekt B.B.P.R. (1932) Płytki Numi, Diesel. K. Grcic, Mutina. I. Shelkovsky. Rzeźba "Dom kina". 1995. Drzewo. Wysokość 50 cm. Projekt Salvatori podczas Milan Design Week 2017. Ctol Fatty, Diz. F. Laviani, Emmemobili. Orzech, dub, lak. Kasetka, diz. M. van Kesteren, Hermès. Drewno klonowe, malowane w kolorze papryki. Diam 37 cm Winiarnia Bell - Lloc w Gironie. Projekt hiszpańskiego biura RCR Arquitectes. Nagroda Pritzkera 2017. Delpozo. Prêt-à-porter. Осень-зима 2017-2018. Roxanne chair, diz. M. Young, Gufram. Totem, diz. K. Shekerjian. Nakład 99 kopii. Jeden egzemplarz znajduje się w zbiorach paryskiego Muzeum Sztuki Dekoracyjnej i Stosowanej. Светильник Wang, Barovier & Toso. Euroluce 2017.