Styl wiktoriański był mieszanką wielu zjawisk: historyzmu (neogotyk, neorenesans) i nowych trendów, które powstały w proteście przeciwko produkcji maszyn i postępowi technologicznemu. Taki był na przykład ruch sztuki i rzemiosła. Wiktoriański także wchłonął różne trendy kolonialne: ze Wschodu (z Indii, Chin), z Afryki (imperium szybko się rozwijało). W rezultacie powstał interesujący miks: ten sam salon mógłby okazać się repozytorium masywnych szafek ozdobionych gotyckimi sterczynami (elementy architektoniczne w formie wieżyczek), buduarowych pufów, indiańskich figurek i pseudo-chińskich waz. A wszystko to na tle ścian ozdobionych tkaninami według rysunków Williama Morrisa. Pod koniec XIX wieku, tak wyimaginowany komfort. "Wszystkożerne" wiktoriańskie wnętrze było przytłoczone szczegółami. Było w nim dużo mebli, a jeszcze więcej - ładne bibeloty. Charakteryzuje się dość jasnym, a jednocześnie solidnym asortymentem, zbudowanym na połączeniu mahoniowego i aksamitnego tapicerki w kolorze burgundowym, w kolorze trawiastym. Jest w nim niebieski i czarny. Ale nie ma absolutnie żadnych żółtych i złożonych, złożonych kolorów, które staną się popularne później, w erze arwoworu. Sam styl uosabiał filary epoki wiktoriańskiej: wartości rodzinne, komfort mieszkania, wyważone, godne życie, ciągłość pokoleń, hołd dla tradycji i zdrowy konserwatyzm. Ten eklektyzm, który tak pewnie oświadczał o sobie, miał przyszłość. Kolejna para "dużych" stylów (ar-nouveau, ar-deco) - i chęć zmieszania wszystkiego w końcu przejmuje.

Przeczytaj pełny tekst na papierze lub wersja elektroniczna dziennika.