Prywatny dom o powierzchni 732 metrów kwadratowych z romantyczną nazwą Villa Larus (larus po łacinie oznacza "mewa") znajduje się w pobliżu Kijowa, w pobliżu miejscowości o tej samej nazwie Chayka. Według autora projektu architekta Natalia Oleksienko, powyższy toponim spowodował dość określone skojarzenia: niebo, ptaki, wiatr, loty. W ten sposób pojawił się obraz domu pod względem przypominającym szybującego ptaka. Jego "ogon" odwraca się jak ogromny wentylator w kierunku południowym: jest dużo słońca, a w przeszklonych pomieszczeniach będzie dużo ciepła i światła.

"Dla nas to był wielki sukces, że zaprojektowaliśmy rezydencję od zera" - wspomina Natalia Oleksienko. - Oznacza to, że "ukształtowali" obraz architektoniczny, przewidując z góry szczegóły wnętrza, przemyślając rozwiązania krajobrazowe. Spotkaliśmy podobnie myślących ludzi w klientach, więc możemy mówić o współtworzeniu (w pełnym znaczeniu tego słowa). Mieliśmy cel - stworzyć nowoczesną dynamiczną architekturę, jednopiętrową rezydencję z zestawem wszystkich niezbędnych udogodnień dla jednej rodziny. W tym samym czasie wnętrze domu odpowiada jego zewnętrznemu wyglądowi. "

Projektanci postawili sobie za zadanie wymazanie granicy pomiędzy wewnętrzną przestrzenią mieszkania a otoczeniem, aby przybliżyć ludzi jak najbliżej natury, aby krajobraz był częścią projektu. W tym celu zapewnione jest przeszklenie na dużą skalę strefy publicznej, obecność we wnętrzu materiałów naturalnych (żwirowych ścieżek w basenie), a nawet symbole wszystkich elementów zwycięskich (palenie ognia w kominku). Drzewo jest reprezentowane w przestrzeni życiowej w różnych formach. Na przykład w tej samej sadzawce podłoga i ściany są częściowo przycięte tak zwaną termo-deską - elewacją, materiałem tarasowym, który po podgrzaniu wydziela zapach świeżo posadzonego drewna. Szlachetna biel nietraktowanych naturalnych brzozowych pni tworzy znakomity kontrast z głębokim tonem fornirowanych paneli. Nawiasem mówiąc, pnie brzozy, które pomagają w zagospodarowaniu przestrzennym przestrzeni, zdecydowanie wskazują na postmodernistyczny styl pracy architekta i jej współpracowników. W końcu, według Natalii, to tylko hołd dla tradycji, ironiczna parafraza, fantazja na temat klasycznej kolumnady. "Oczywiście główną sztuczką konstrukcyjną nie jest kontrast, ale zamieszanie" - przyznaje autor. - Zaprojektowaliśmy "żywy" obiekt dla żywych ludzi, a nie model akademicki lub próbkę jakiegoś stylu. Decyzje lakoniczne, na przykład, są bardziej typowe dla minimalizmu. Ale w naszym minimalistycznym otoczeniu tkwi tkanina w komórce, a idea komfortu ucieleśniona jest w groteskowych elementach, takich jak ogromne abażury. Koledzy, architekci z Wielkiej Brytanii, nazywali ten styl współczesnym klasykiem. Być może to prawda. " Schemat planowania zakłada istnienie dwóch osi przestrzennych, które można prześledzić bardzo wyraźnie. Dom w dosłownym tego słowa znaczeniu widać niemal przez korytarz. Główny pakiet to kuchnia-jadalnia-salon. Prywatne i publiczne strefy domu, oddzielone ścianą z kilkoma otworami, przypominają dwa różne światy - są tak ściśle wytyczone. Każdy pokój jest wielofunkcyjny. Zatem sypialnia to także biuro, a łazienka to salon. Kuchnia została zaprojektowana jako przeszklona bryła, zintegrowana z salonem, ale oddzielona od niej przesuwnym przezroczystym panelem.

Niewątpliwy sukces architektów polega na sekwencji i godnej pozazdroszczenia dbałości o szczegóły. Naturalne motywy są odtwarzane przez nich dokładnie, przekonująco; że tak powiem, w wykonaniu symfonicznym. I w tych warunkach temat stylistyczny "brzmi" nie jako chaotyczna polifonia, lecz jako wyraźny i harmonijny refren.

Autor projektu Natalia Oleksienko: "W każdej pracy, moi koledzy i ja staramy się wprowadzać nowe pomysły. Projektując prywatne mieszkania, eksperymentujemy w poszukiwaniu indywidualności obiektu, inspirujemy klienta do realizacji odważnych decyzji. W zrealizowanym projekcie stają się centrum emocjonalnej atrakcji. "