Автор проекта Daria Romas подошла к реализации проекта этого загородного дома масштабно и основательно. Ведь взялись она и её коллеги построить не просто загородный дом, а классическую семейную усадьбу в традициях XVIII–XIX веков. Здание архитектор проектировала с учётом особенностей ландшафта. Участок сложный, с перепадами высот. Постройка повторяет естественный природный рельеф, располагаясь ярусами. «Уклон был достаточно крутой, но мне хотелось сохранить всё в первозданном виде, поэтому родилась идея дома с двумя входами,—рассказывает Дарья.—Из нижнего, цокольного этажа, где находится спа с бассейном, хаммамом и зоной отдыха, можно выйти в парк. Тогда как главный вход находится выше, на самой высокой точке участка. В архитектурном плане он более официальный, парадный и оформлен в классическом стиле—колоннами, портиками. Жизнь же семьи разворачивается вокруг внутреннего дворика. Она скрыта от посторонних глаз. Полу­чи­­­лась такая приватная территория для отдыха с газонами, большой террасой и детской площадкой, сформированная естественными границами и природным рельефом».

Historyczne aluzje do stylu dworskiego widoczne są we wnętrzu. Aby uczynić przestrzeń tak niezawodną, ​​jak to tylko możliwe, architekt przyciągnął do projektu kilka fabryk i warsztatów o wielowiekowych tradycjach. Wbudowane meble, drzwi zostały wykonane przez francuskich stolarzy, pracujących na starej technologii. Wszystkie dywany w domu są również francuskie i tkane według próbek archiwalnych. Większość przedmiotów dekoracyjnych, rzeźb ogrodowych i parkowych to oryginalne artykuły gospodarstwa domowego z XIX wieku, kupowane na pchlich targach i antykwariatach w Paryżu. "Szlacheckie osiedla w Rosji powstawały niekiedy w stylu francuskich posiadłości rodowych, dlatego nie dziwi fakt, że używaliśmy przedmiotów i elementów dekoracyjnych pochodzenia francuskiego" - mówi autor projektu. Ale głównie antyki. W pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że bez niego po prostu nie możemy tego zrobić. Niech to będzie mała, antyczna rzecz, ale dzięki niej pojawia się szczególny nastrój, poczucie nowej modyfikacji znika. W tym samym czasie wnętrze nie wygląda jak muzealne, skostniałe. Tutaj wszystko z umiarem. Ściany i sufity są surowo urządzone z odrobiną sztukaterii: gipsowe listwy, gniazda sufitowe i niektóre fragmenty okapu. Skala kolorów jest jasna, monochromatyczna, bez jasnych akcentów. Przestrzeń jest zorganizowana tak funkcjonalnie, jak to tylko możliwe i uwzględnia potrzeby rodziny, jej codzienną rutynę i styl życia współczesnych ludzi. Mimo to żyjemy w XXI wieku i nie ma potrzeby kopiowania dokładnie sytuacji tamtych czasów. Nie postawiłem sobie zadania stworzenia potężnej historii pałacu. Jeśli w przestrzeniach publicznych (restauracjach, biurach) pojawia się coś w rodzaju dramatyzowanego, przesadnego motywu, klienci codziennie żyją w prywatnym wnętrzu i, jak pokazuje czas, podejście to okazało się najbardziej poprawne. Właściciele bardzo lubią ten dom, jest w nim miło i wygodnie. "

Przeczytaj pełny tekst na papierze lub wersja elektroniczna dziennika.