Miałem zadanie zaprojektować historię "z historią", by poprawnie wprowadzić miasto Gorki w temat wielkiego Soczi. Logika jest prosta, wraca do czasów sowieckich, kiedy wdrożono globalny plan rozwoju przybrzeżnego terytorium miasta. Następnie wzdłuż wybrzeża wybudowano "rzymskie wille cesarskie" - sanatoria z epoki stalinowskiej. Pomyślałem: dlaczego nie rozwijać tej idei w duchu ciągłości? Dlaczego nie zbudować "włoskiego historycznego miasta" w górach powyżej? Takich, jakie mogą być w warunkach naturalnego rozwoju, nakładania się czasów, sukcesji epok. Dla mnie ważne było, aby zbudować polis - miasto - nie jako zespół budynków, który pomieściłby pewną liczbę ludzi, a nie osadę na pobyt czasowy, ale żywy organizm miejski - z parkiem dla dzieci, muzeami, teatrem, kompleksem świątynnym, gniazdem i mnóstwem innych nowoczesnych " strefy rekreacyjne. (W czasach sowieckich w Soczi nie działało podejście rekreacyjne). Udało nam się stworzyć miasto poczęte - na wysokości 2000 metrów i powierzchni 600 tysięcy metrów kwadratowych.

Wszystkie domy w mieście Gorki są inne. Linia fasadowa imituje naturalny budynek historyczny, w którym domy powstawały spontanicznie iw różnych czasach, w których jednak istnieje stylistyczna jedność. Najważniejsza dla mnie była koncepcja piękna. Bez tego żadne, nawet najbardziej wysokie, najbardziej pojemne budynki pozbawione są znaczenia i historycznej perspektywy. Miasto jest piękne, jeśli chcesz je narysować. Ale żeby go narysować, musisz najpierw go naprawdę narysować! Tak zawsze robię w każdym z moich projektów. Rysuję to.

W razie potrzeby ustawiam zadanie do budowania na zawsze. Jest to normalny cel dla architekta. W pewnym sensie Gorki to dla mnie podstawowy projekt. Jestem przekonany, że możliwe jest projektowanie takiego środowiska kulturowo - przyrodniczego. Co więcej, jest to roszczenie i sukces. Moje doświadczenie projektowe w Moskwie (kompleks mieszkalny przy marszałku Rybałko i Dzielnicy Włoskiej) jest tego dowodem. Oczywiście, stare rosyjskie miasta, zbudowane z wieżowców, marzą o zmianie monotonnego wyglądu, który rozwinął się w drugiej połowie XX wieku. Zawsze twierdziłem, że tylko praktyka urbanistyczna drugiej połowy XX wieku jest utopią, że nie usprawiedliwia się siłą, użytecznością, pięknem, chociaż to ona chciała go wykorzystać i odnieść korzyść. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby stworzyć indywidualne ludzkie środowisko dla ludzi i wcale nie jest konieczne, aby był gęstą masą wielopiętrową. Współczesne miejskie mity twierdzą, że piękna architektura jest dziś niemożliwa, że ​​jest technologicznie bardzo droga i że nikt jej nie potrzebuje. To nie jest prawda, jestem gotów to udowodnić raz za razem. "

Przeczytaj pełny tekst na papierze lub wersja elektroniczna dziennika.