Pojawienie się w latach 30-tych XX wieku mebli na ramie giętych rur stalowych można uznać za przełom, porównywalny do wyglądu krzeseł Toneta wykonanych z wygiętego drewna sto lat wcześniej. Zarówno pierwszy, jak i drugi stały się "standardami jazzowymi" projektowania mebli - odtwarzane i odtwarzane na swój sposób i na swój sposób wszystko i wszyscy, pozostając niezmiennymi i rozpoznawalnymi.

Rura jest jedną z najbardziej paradoksalnych form bionicznych. Będąc z natury doskonałą strukturą łączącą, przejściem od jednej formy do drugiej, ma ogromną nośność i doskonale wytrzymuje obciążenie i grawitację. Na przykład łodyga pszenicy jest w stanie udźwignąć wagę ucha, półtora razy większą od własnej. Niemal ta sama zasada stosowana jest przy budowie wieżowców.

Rury, jak te zainspirowane wzornictwem przemysłowym, są miłe dla estetyki hi-tech i dekonstrukcji, popularnej w naszych czasach. Z kolei konstrukcja, oparta na klasycznych formach i obrazach, nieustannie powraca do tubularnych rur wykonanych z dmuchanego szkła. Gra świateł w ich wnętrzu i na ich powierzchni nadaje olbrzymim rurowym strukturom lekkości i lekkości.