Villa San Carlo Borromeo ma bogatą historię. W VIII wieku pne w tym miejscu znajdowała się celtycka osada z Juliuszem Cezarem - przyczółkiem Rzymian. Wznieśli potężne fortyfikacje, które pozostały nie do zdobycia przez długi czas. Następnie Longobardowie objęli twierdzę, aż w końcu XIV wiek ta ziemia nie uległa rodzinie Visconti. Z ich rozkazu powstał piękny renesansowy pałac.

Rodzina Borromeo po raz pierwszy pojawiła się w historii willi pod koniec XVII wieku z powodu dynastycznego małżeństwa: Federico Borromeo poślubił Weronikę Visconti. Federico zdecydował się odbudować posiadłość. Przypadek ojca kontynuował syn Gilberta. Zamówił także nową scenerię dla willi. Z kolei jego synem był Saint Carlo Borromeo, najsławniejszy przedstawiciel wspaniałej rodziny. Borromeo posiadał willę do połowy XX wieku. Arystokraci mieli rozległe kontakty. Na przykład w XVIII-XIX wieku Diderot i Stendal byli częstymi gośćmi w willi.

Podczas II wojny światowej budynek i park zostały bardzo zniszczone i przez długi czas ulegały zniszczeniu. W 1983 r. Majątek zakupiła włoska organizacja Università internazionale del secondo rinascimento, która znalazła fundusze na prace restauratorskie. Wnętrza zostały odnowione, koncentrując się na archiwalnych rysunkach. Sytuacja nabrała wielotorowości, głównie antyków. Teraz willa jest wykorzystywana zarówno jako hotel, jak i małe prywatne muzeum. Organizowane są tutaj również uroczystości.