Mieszkanie znajduje się w Petersburgu, w domu przedrewolucyjnej konstrukcji. Konfiguracja salonów wydawała się nieudana architektom, a oni podjęli główną decyzję, która ostatecznie wpłynęła na koncepcję projektu - połączyć korytarz, pokój dzienny, kuchnię i jadalnię w wielofunkcyjne pomieszczenie i połączyć sypialnię z biurem. Tak powstały strefy gościnne i prywatne. Rozdzielenie tego, jak zauważają autorzy, jest jednak bardzo warunkowe. "Po rozpoczęciu integracji przestrzennej i porzuceniu korytarzy i przegród wewnętrznych staraliśmy się zachować jak najwięcej użytecznej przestrzeni", mówi jeden z autorów projektu. ona Tsebruk. - Obszar gości jest naprawdę uniwersalny pod względem planowania. Łazienka, którą zaprojektowaliśmy jako oddzielny tom. Tak więc okazało się przejście z korytarza do kuchni i dalej do salonu z jadalnią. " Ten równoległościan jest kluczowym elementem rozwiązania do aranżacji wnętrz. W rzeczywistości cała przestrzenna intryga kręci się wokół tej wielofunkcyjnej przestrzeni zagospodarowania przestrzennego. Wejście do niego znajduje się z boku korytarza, czyli jest rzeczywiście ukryte. Jednocześnie ściany łazienki nie mieszczą się blisko sufitu, ale opierają się o szklaną wstawkę-rygiel, która w nocy może być używana jako lampa. Czarno-biała skala pozwala uwypuklić kształt obiektów, teksturę płaszczyzn pionowych i poziomych, kierunek linii. Dzięki powściągliwej palecie uwaga skupia się na wysokim, lekkim suficie ozdobionym prawdziwą sztukaterią, graficznie jasną linię reflektorów, linię między ciemnym drewnem i przezroczystym szkłem.

Autorzy wykorzystali w dekoracji mieszkania różnorodne materiały. Przegrody są zbudowane z bloków gipsowych, podłoga jest ozdobiona litym dębem. Ponadto zastosowano płytki podłogowe i ścienne wykonane z porcelanowej kamionki, mozaiki, zwykłego szkła i szkła lustrzanego, a także ręcznie robione tapety TOMITA z tradycyjnego japońskiego papieru. Dramat wewnętrznej przestrzeni jest wspierany przez użycie jasnych kolorowych obiektów. Przypominają artystyczne pociągnięcia, które znajdują się na płótnie zdobiącym salon. Nie jest przypadkiem, że w tytule pracy projektowej - "Muzeum jednego obrazu" - wzmianka o pracach malarskich. W końcu głównym zadaniem funkcjonalnym przestrzeni muzeum jest ujawnienie i podkreślenie zalet eksponatów. W "Museum of One Picture" wnętrze schodzi na dalszy plan, uwalniając proscenium dla głównego bohatera - osoby.

ona Tsebruk: "Wnętrze kojarzy mi się z małą cenną trumną - prezentem dla wspaniałych ludzi, dla których go stworzyliśmy. Jednak ta przestrzeń, jeśli będziemy kontynuować analogię, nie jest pojemnikiem na drobiazgi. Większość rozwiązań architektonicznych i projektowych miała na celu zapewnienie funkcjonalności i użyteczności metrów kwadratowych. "