Film "Great Beauty" (wydany w 2014 roku) opowiada o życiu współczesnych rzymskich patrycjuszy. Kilka lat wcześniej ten sam reżyser, Paolo Sorrentino, nakręcił kolejny film, Il Divo (w rosyjskim tłumaczeniu "Amazing"), o włoskim premierze Giulio Andreotti. Akcja tego filmu rozgrywa się także w Rzymie. W "Wielkiej piękności" ukazuje życie świeckich kręgów, w Il Divo pokazuje polityczną i finansową elitę. Okazuje się kompleksowy obraz górnej warstwy społeczeństwa. Ci ludzie są zanurzeni w świecie wielkich pieniędzy i otoczeni autentycznymi klasykami. Do ich dyspozycji (można powiedzieć, że w codziennym użytkowaniu) znajdują się zabytki starożytności, renesansu, klasycyzmu. Dorastali w sztuce klasycznej, to w ich genach. Im ciekawiej spojrzeć na ich dom.

Zbiorowy obraz byłby czymś takim: stara willa z kariatydami, herbami rodzinnymi w kartuszach, marmurowymi schodami i ... konsole na cienkich nogach pająka, kamienne akcesoria ze skóry, lampy, które mają coś z lamp. Wszystko to jest matowe, czarno-białe, na przykład pokryte matowym złotem, wiśniami lub marmurem, mieniącymi się jedwabnymi lub metalowymi łańcuchami.

Ten styl nazywa się neoklasycznym. Każda z tych rzeczy (lub podobnych do nich, przedstawionych w naszej recenzji) wygląda szacunkowo. Każdy - sam standard - elegancja, smak i status. A jednocześnie w każdym z nich wyczuwa się jej korzenie, co pozwala jej wyglądać tak organicznie w dekoracjach renesansowego pałacu. To klasyczny "między liniami". Okaże się, że jest oksymoronem, ale prawdomównym: klasykiem, jednak niejawnym i tak oczywistym. I, co dziwne, to wszystko by się nie pojawiło, gdyby nie geny, a nie historia dwóch tysięcy lat. Możesz porównać fenomen neoklasyczny z osobą, o której mówią "przetrzymywany": nie pyta sam siebie, jakie wrażenie robi, ponieważ wszyscy już wiedzą, że on to produkuje.

Przeczytaj pełny tekst na papierze lub wersja elektroniczna dziennika.