"Mój dom kojarzy się przede wszystkim z ciepłem, miękkością, wygodą. Zawsze uważałem się za urbanistę, ale kiedy dotarłem do starej drewnianej chaty pod Moskwą zbudowanej w 1902 roku, zdałem sobie sprawę, że jest to moje środowisko, w którym zanurzam się w zupełnie innym świecie, a nawet czas płynie tu w szczególny sposób. Budynek nie miał żadnej architektonicznej wartości, ale w środku panowała tak harmonijna atmosfera, że ​​przy pierwszej okazji kupiłem ją z żoną. Już żyjąc w nim, stopniowo zaczęto odbudowywać i przywracać pierwotny wygląd domu, ponieważ wnętrze zostało nieco zniszczone w czasach Związku Radzieckiego. Zastąpiono meble lat trzydziestych przedmiotami z początku wieku zbliżonymi do czasów budowy domu; coś zostało przywrócone poprzez zaproszenie specjalisty z muzeum miasta Dmitrov; położyć kominek z płytkami, podobny do tego, który stał na początku.

Główną atrakcją wnętrza jest stół jadalny. Jest wyrażenie "miejsce modlące się", więc mój stół można nazwać "piśmiennym miejscem". Iwan Bunin, Andrei Bely, Michaił Bułhakow, Vikenty Wereajew, Władimir Giliarowski, Irakij Andronikow siedzieli przy tym stole, a generalnie odwiedzało go wielu legendarnych ludzi w długiej historii domu. Nie uczyłem się tego stylu nowoczesny specjalnie, raczej, wszystko było zrobione na sensacjach, na kaprysie. Największą pochwałą dla naszych starań z żoną była fraza dyrektora Muzeum Dmitrowa, że ​​nasz dom jest jednocześnie muzeum i budynkiem mieszkalnym. Główny dyrektor MTYUZ, Henrietta Yanovskaya, który był naszym gościem, powiedział, że jeśli opiszecie dom jednym słowem, będzie to "dobro". W tym momencie pomyślałem: rzeczywiście, dom został zbudowany przez kapłana, a jej słowa wyrażają radosne uczucia i emocje, które nasz cudowny dom daje nam każdego dnia ".